Doszło do pewnego nieporozumienia z udziałem naszym, sąsiadki i policji. To dość nietypowa, a zarazem śmieszna sytuacja, którą na szczęście udało się szybko wyjaśnić.

Kiedy drzwi się otworzyły, przede mną stała sąsiadka mieszkająca piętro niżej, a obok niej było dwóch policjantów. Nie mogłem zrozumieć co się dzieje. Wtedy usłyszałem zarzuty sąsiadki.

Któregoś razu po obiedzie, ktoś zapukał do naszych drzwi wejściowych. Nie spodziewaliśmy się nikogo, więc byliśmy zaskoczeni. Żona właśnie sprzątała w kuchni po obiedzie, więc poszedłem otworzyć. Kiedy drzwi się otworzyły, przede mną stała sąsiadka mieszkająca piętro niżej, a obok niej dwóch policjantów.

Od razu poprosili o wejście do mieszkania, a ja nie mogłem zrozumieć, co się dzieje. Zdziwiony zapytałem: – Co się stało? Jak się okazało, nasza sąsiadka z jakiegoś powodu uznała, że ​​w naszym mieszkaniu jest małe dziecko, nad którym się znęcamy. Rzekomo mieliśmy ciągle na nie krzyczeć i zmuszać ją do czegoś. A ona jako świadomy obywatel postanowił pomóc biednemu dziecku.

Szczerze mówiąc, byłem oszołomiony tymi zarzutami. Ala i ja nie mieliśmy dzieci. Szczerze mówiąc, jeszcze nawet o nich nie myśleliśmy, bo dopiero niedawno się pobraliśmy i wyprowadziliśmy się od rodziców. Chcieliśmy najpierw nacieszyć się sobą, żyć razem bez zmartwień.

Oprócz mnie, mojej żony i psa, którego mój najlepszy przyjaciel podarował nam w prezencie na parapetówkę, nie było nikogo innego. Policja przeszukała cały dom, każdą szczelinę, każdą szafę, ale nic nie znalazła. Zwrócili się wtedy do sąsiadki i poprosili o wyjaśnienie, co dokładnie słyszała. Kobieta powiedziała, że ​​codziennie krzyczymy na jakąś Maję, że zostawimy ją bez jedzenia i stawiamy do kąta.

Potem roześmiałem się, jak nigdy w życiu. Wyprowadziłem psa z pokoju i pokazałem go naszym „gościom”. Ma na imię Maja, ponieważ wygląda jak pszczoła, ma ciemniejsze i jaśniejsze pręgi. A od niedawna uczymy ją, jak prawidłowo korzystać z toalety. Żona naoglądała się filmów w internecie, że duże psy można tego nauczyć, więc teraz ją szkolimy go i uczymy komend.

Przyszła moja i potwierdziła wszystkie słowa, a także zademonstrowała kilka sztuczek. Poważnym głosem wydawała rozkazy, ale po chwili się roześmiała, bo zdała sobie sprawę, jak to brzmi dla kogoś z boku. Policjanci i sąsiadka również wybuchnęli śmiechem.

Z jednej strony jest to śmieszne i nieuzasadnione, a z drugiej strony wielkie podziękowania dla troskliwej sąsiadki, która nie bała się wziąć na siebie odpowiedzialności i wyjaśnić sytuacji. Gdyby wszyscy ludzie byli tak świadomi, nie byłoby ofiar przemocy.