Miałam 39 lat, kiedy nareszcie urodziła się nasza ukochana córka. Lekarze wcześniej mówili nam, że to niemożliwe, ale nasze marzenia się spełniły. Jako prosty pracownik, pragnąłem zapewnić jej wszystko, co najlepsze. Dlatego ciężko pracowałam, czasem harując na dwa etaty, żeby dobrze ją wyżywić, ubrać i zadbać o wszystkie potrzeby. Niestety, ten ciężki tryb życia nie sprzyjał zdrowiu mojego męża, który zmarł w wieku 51 lat. Tak więc pozostałyśmy same z córką. Nie mogłam sobie pozwolić na zatrzymanie się i nadal ciężko pracowałam.
Córka dorastała jako spokojne i zrównoważone dziecko, a nasza relacja była bliska i pełna zrozumienia. Gdy nadszedł czas studiów, marzyła o kierunku związanym z geodezją, ale konkurencja była bardzo wysoka i nie dostała się. Zdecydowała się więc na kierunek nauczycielski, gdzie bez problemu ją przyjęto. Niestety, w życiu osobistym miała trudności, aż do czasu, gdy przypadkiem poznała Michała. Chłopak pochodzi z zamożnej rodziny i bardzo kocha moją córkę. Marysia szybko się w nim zakochała, a potem stopniowo poznawali się lepiej i zdecydowali na ślub. W tym okresie miałam problemy zdrowotne i musiałam leżeć w szpitalu przez dwa tygodnie. Niestety, ich wesele odbyło się właśnie w tym czasie. Córka tęskniła za moją obecnością, pytała, jak wesele może być bez matki. Mimo to, opiekowała się mną, a ja starałam się ją uspokajać.
Po ślubie dostali wiele prezentów od gości, w tym mieszkanie od teściów. Świadkowie zasponsorowali im podróż poślubną, a pieniądze z kopert wystarczyły na remont mieszkania. Nie mogłam sobie pozwolić na tak kosztowne prezenty, ale przez cały czas starałam się wspierać Michała i Marysię, jak tylko mogłam, choć nie mogłam dorównać bogatym darczyńcom. Moja córka twierdziła, że nie oczekuje ode mnie drogich prezentów i czułam, że mówi szczerze.
Jednak pewnego dnia Marysia zwróciła się do mnie z prośbą o wsparcie finansowe na budowę domu na wsi. Przyznałam ze wstydem, że nie mam takich środków, żeby pomóc jej w tak dużym przedsięwzięciu. To bardzo ją zasmuciło, a jej słowa bardzo mnie zraniły. Powiedziała, że rodzice Michała zawsze pomagają finansowo, dając mieszkanie, pieniądze na wyposażenie, a teraz wsparcie na budowę domu, a ode mnie nie dostała żadnej pomocy. Czułam się jakby byłam winna i to bardzo mnie bolało. Mimo, że rozumiem plany i marzenia mojej córki, nie spodziewałam się, że pieniądze tak bardzo zmienią jej postawę. Czuję się jakbyśmy straciły wcześniejszą bliskość i zaufanie. Przykro mi, że moje ograniczone środki finansowe są przeszkodą w tym, by nadal być dla niej ważną osobą.
