Moja córka zawsze była szczodrą dziewczyną. Jako dziecko dzieliła się ze mną swoimi słodyczami, a w dorosłym życiu pomagała mi nawet finansowo.
Na początku nie brałam od niej żadnych pieniędzy, bo moja pensja wystarczała na życie. Wszystko jednak zmieniło się, gdy przeszłam na emeryturę. Państwo daje mi 2 tys. złotych, z czego połowa idzie na opłacenie mieszkania i mediów, a druga połowa na leki i jedzenie.
Jem skromnie. W mojej diecie dominuje kasza i zupy warzywne. Na mięso mnie nie stać. Nie biorę wszystkich leków przepisanych przez lekarza, bo po prostu nie mam na nie pieniędzy. Bez chleba nie mogę się obejść, ale bez tabletek już tak.
Moja córka w zeszłym roku wyszła za mąż po raz drugi. Mieszka z mężem w Warszawie, mają samochód i mieszkanie, choć wciąż spłacają kredyt na nie. Tego lata wyjechali na wakacje za granicę. Córka przysłała mi zdjęcia z Turcji. Utrzymujemy kontakt i zawsze pyta, co u mnie słychać.
Nie chciałam jej denerwować ani martwić, więc przez długi czas okłamywałam ją, że dobrze sobie radzę. Mówiłam, że na obiad jadłam smażonego kurczaka i piłam sok pomarańczowy. Chociaż w rzeczywistości zapomniałam, jak te potrawy wyglądają. Moja córka wierzyła we wszystkie moje opowieści. Ona chyba nie wie, jakie są teraz ceny w sklepach, a moja emerytura jest skromna…
Ostatnio nie wytrzymałam i poprosiłam ją o pomoc. Pomyślałam, że może zamrożę trochę warzyw na zimę, póki jest jeszcze sezon i kupię nowe buty, bo stare mają dziury i zdartą podeszwę.
Córka natychmiast się zgodziła i już następnego dnia przysłała mi pieniądze. Na moje konto otrzymałam 50 złotych. Ale czy to rzeczywiście jest pomoc? Filiżanka kawy i ciastko kosztuje tyle w Warszawie! Odesłałbym jej te pieniądze, ale niestety nie umiem korzystać z Internetu.
Wieczorem zadzwoniła i zapytała, czy pieniądze dotarły. Spokojnie podziękowałem, odłożyłem słuchawkę i zalałem się łzami. To był pierwszy i ostatni raz, kiedy prosiłam ją o cokolwiek. Jeśli nie pomyśli, żeby pomóc matce, będę jej dalej opowiadała, że codziennie jem mięso.
Być może ona naprawdę nie wie, jakie są ceny i myśli, że wszystko jest rozdawane za darmo. Niech więc przyjdzie i zajrzy do lodówki swojej matki…
Co o tym sądzicie? Czy dzieci powinny pomagać swoim emerytowanym rodzicom?
