Pielęgniarka zakończyła wszystkie zabiegi i usiadła przy stole. Nadia płakała – nagle przypomniała sobie swoje dzieciństwo. Chociaż minęło 40 lat, Nadia postanowiła opowiedzieć kobiecie tę smutną historię.
Był czerwiec.
Mama trzymała małą Nadię za rękę i spacerowały. Nagle zza zakrętu wyjechał samochód. I nastała ciemność. Kiedy dziewczynka odzyskała przytomność, mama już nie żyła. Naiwnie otwierała jej oczy dziecięcymi paluszkami i błagała, aby się obudziła. Przybiegł sąsiad, usłyszawszy krzyk dziecka. Był świadkiem tego straszliwego wydarzenia.
Potem Nadia ostatni raz pocałowała swoją mamę.
Tak zaczęło się jej życie sieroty. Starsze siostry odsuwały ją od siebie. Nadia była ulubienicą matki, a teraz nikt nie chciał się z nią bawić.
Mama pragnęła piątego dziecka. Gdy zaszła w ciążę była bardzo szczęśliwa, ale mąż uważał, że piątka dzieci to zbyt wiele i wysyłał żonę na aborcję. Matka drżała ze strachu, gdy mężczyzna machał pięściami przed jej twarzą, ale nie odważyła się zabić dziecka. Tak narodziła się Nadia, ukochana matki i prześladowana przez rodzeństwo.
Dwa miesiące po pogrzebie mamy, ojciec wszedł do pokoju dzieci i zdenerwowany powiedział:
– Nadia, pakuj się, jedziemy do miasta.
– A po co? Nadia dopytywała radośnie, licząc na niespodziankę.
Babcia w tym momencie płakała, przytulała dziecko i nazywała ojca potworem, a ten groził jej pięścią i mówił, że i ją do „miasta” zawiezie. Mała Nadia nie rozumiała, dlaczego babcia jest tak zła, ufnie wzięła tatę za rękę, pożegnała się z siostrami, choć te nawet na nią nie spojrzały i wyjechała.
Ojciec zawiózł Nadię do domu dziecka. Przed wejściem poklepał ją po ramieniu i powiedział:
– No, Nadia, nie rozrabiaj, słuchaj pań. Zaraz wrócę.
Nadia krzyknęła ze strachu przed obcym miejscem, ale tata nawet się nie odwrócił. Stała długo w ciemnym korytarzu, dopóki starsza kobieta nie wzięła jej w ramiona. Tak zaczęło się jej dzieciństwo wśród szarych ścian.
Ojciec czasami przyjeżdżał, zabierał ją na kilka dni do domu, ale nikt nie cieszył się z jej przyjazdu. Dzieci nazywały Nadię sierotą i nie zbliżały się do niej. Babcia już nie żyła, więc nikt nie bronił dziewczynki.
Ale z czasem życie Nadii potoczyło się szczęśliwie. Poznała wspaniałego mężczyznę – w szkole dla nauczycieli tańca. Nie przeszkadzało mu, że dziewczyna pochodzi z domu dziecka i prawie od razu jej się oświadczył. Rodzina Piotra szybko zaakceptowała Nadię i ciepło przyjęła w domu. Dziewczyna w końcu doświadczyła miłości i bezpieczeństwa. Urodziła dwóch synów, którzy teraz są już dorośli.
Minęło 40 lat. Nadia dostała wiadomość od sióstr o śmiertelnej chorobie ojca. Była zmuszona przypomnieć sobie rodzinne strony.
Po otrzymaniu wiadomości Nadia wraz z mężem pojechała do rodzinnej miejscowości. Przez całą drogę obawiała się tego, jak zostanie przyjęta. W końcu należał jej się spadek. Siostry stały na progu i obserwowały nowy, piękny samochód, jakim Nadia i Piotr przyjechali. Zazdrość rozrywała je od środka.
– Ojciec leży w pokoju – powiedziała Marta, nawet się nie witając.
– Przepraszam córko – płakał tata.
Siostry przerwały ojcu, powiedziały coś o testamencie i o tym, że Nadia nie powinna na nic liczyć.
– ja zabiorę ojca, a wy dzielcie między sobą dom – uśmiechnęła się Nadia.
To Piotr nalegał, aby zabrali ojca do siebie. Zatrudnili wykwalifikowaną pielęgniarkę do opieki I z czasem tata wyzdrowiał, a teraz każdego dnia prosi córkę o przebaczenie. Nadia o swojej wizycie w dawnym domu długo będzie pamiętać.
