Moi rodzice mają nas troje – mnie i moje dwie siostry. Mama i ojciec marzyli o tym, żeby mieć syna, ale na początku dwa razy się nie udało. Przy trzeciej ciąży dowiedzieli się, że urodzi się wymarzony chłopak. Długo nie mogli wybrać dla mnie imienia. W końcu, po długiej kłótni, mama pozwoliła zdecydować w tej sprawie ojcu.
Najpierw były typowe propozycje – Igor, Wojciech, Andrzej, Franciszek… Ale po obejrzeniu jakiegoś filmu mój tata zmienił zdanie i zdecydował, że będę miał na imię Laurent. Reszcie rodziny ten pomysł się nie spodobał.
Mama powiedziała, że z takim imieniem trudno mi będzie żyć na świecie, rówieśnicy nie dadzą mi spokoju.
I rzeczywiście, było naprawdę ciężko, gdy tylko ktoś poznał moje imię. W przedszkolu dzieci się ze mnie śmiały i przezywały. Kiedy poszedłem do szkoły, koledzy na mnie wyładowywali całą swoją złość – byłem dobrym celem tylko ze względu na imię. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego wszyscy mają normalne imiona, a tylko ja jestem Laurent. Nawet na studiach pytano mnie, skąd takie niezwykłe imię. No, ale i tak na uniwersytecie było znacznie łatwiej.
Już kiedy byłem dorosły, dowiedziałem się, że bez większych problemów mogę zmienić imię. Powiedziałem rodzicom, że chcę to zrobić, ale nie znalazłem w nich wsparcia. Było mi przykro, że nie rozumieją, przez co musiałem przejść do tej pory. Ale nie kłóciłem się z nimi ani nie udowadniałem swojej racji. Byłem dorosły, poszedłem do urzędu i rozwiązałam swój problem.
Teraz przynajmniej nareszcie będę mógł żyć spokojnie, bez wyśmiewania i nękania, bo mam takie samo imię, jak wielu innych. Mam nadzieję, że rodzice mnie zrozumieją.
Napisałem tę historię, bo chciałem zaapelować do rodziców, którzy nadają swoim dzieciom nietypowe imiona. Zastanówcie się najpierw dwa razy, bo wasze dzieci będą musiał przeżyć ze swoim imieniem całe życie, a nasze społeczeństwo bywa tu bezwzględne.
