Dziewczynka, która została na ulicy

Pewnego wiosennego poranka, jak zawsze wyszedłem z domu bardzo wcześnie, żeby zdążyć na autobus. Do pracy miałem bardzo daleko, z domu musiałem wychodzić dwie godziny wcześniej. I tego właśnie dnia jak zwykle wyszedłem z bloku. Na dworze nie było jeszcze ciepło, trawa była mokra, w nocy mocno padało.

Aż tu nagle na ławce na moim podwórku zobaczyłem leżącą, zwiniętą w kłębek dziewczynkę. Nie mogłem tak po prostu przejść obok. Podszedłem bliżej, widać było, że dziecko zmarzło. Dziewczynka miała sine usta, przestraszyłem się. Zacząłem ją budzić, otworzyła oczy. Zapytałem:

– Co ty tu robisz tak wcześnie?  Jest bardzo zimno.

– Śpię. A przeszkadzam? To mogę iść, – odpowiedziało cicho dziecko.

Była bardzo chuda i ubrana w okropnie podarte, chłopięce ubranie i mocno znoszone, mokre buty. Było mi jej bardzo żal, ale zapytałem:

– Gdzie są twoi rodzice, nie masz domu? Może cię do nich zaprowadzę?

– Mama umarła dawno temu. A potem ojciec zaczął dużo pić i zapraszać do naszego domu różne osoby, które bardzo hałasowały, więc uciekłam.

– A gdzie mieszkasz? Może porozmawiam z twoim tatą?

– Wiem, na jakiej ulicy, ale nie chcę tam wracać…

– Jak masz na imię?

– Daria – powiedziała nieśmiało dziewczynka.

Potem opowiedziała mi, że jej ojciec pije i ciągle urządza w domu imprezy. Zaprasza takich samych kolegów, jak on, a jak za dużo wypije, to potrafi ją nawet uderzyć. Zrozumiałem, dlaczego Daria uciekła z takiego domu.

W tamtej chwili nie wiedziałem, co robić. Spóźniłem się już na autobus, więc zadzwoniłem do pracy i wziąłem urlop na żądanie. Poszedłem z dziewczynką jakoś rozwiązać ten problem. Zadzwoniłem do swojego kolegi policjanta, żeby mi pomógł. Kazał mi zaprowadzić dziewczynkę do schroniska dla nieletnich, w którym się nią zaopiekują. Niestety, na miejscu okazało się, że akurat nie ma tam wolnych miejsc. Kolega zasugerował, żebym wziął dziewczynkę do siebie na te kilka dni. Zgodziłem się, bo przecież nie zostawię dziecka na ulicy.

Teraz już ze spokojnym sumieniem zabrałem Darię do domu. Po drodze poszliśmy do centrum handlowego kupić jej normalne ubrania i coś do jedzenia. Trudno opowiedzieć, jak bardzo była wtedy szczęśliwa. Daria nieustannie opowiadała mi o swoim życiu, pasjach, zainteresowaniach. A ja coraz bardziej nie rozumiałem, jak można było tak potraktować takie mądre dziecko i jak ona będzie żyła w tym schronisku, gdzie pewnie inne dzieci będą dla niej okrutne.

Kiedy przyprowadziłem dziecko do domu, moja żona była zaskoczona. Wyjaśniłem jej całą sytuację, a ona, tak samo jak ja, była zszokowana i podeszła do dziewczynki z dużym zrozumieniem. No i tak jakoś Daria mieszkała u nas już trzeci dzień, to był bardzo przyjemny czas, bo okazała się naprawdę mądrą i wesołą dziewczynką. Do tej pory nikt z policji do nas nie zadzwonił, żebyśmy ją do nich odwieźli, ale jakoś się tym nie martwiliśmy.

Pewnego dnia moja żona zaproponowała, żebyśmy zostali rodziną zastępczą dla Darii. Byłem zaskoczony tym pomysłem, bo mamy już dorosłego syna, który studiuje za granicą. Nie mamy więcej dzieci, więc jesteśmy właściwie sami. A w ciągu tych kilku dni tak bardzo przyzwyczailiśmy się do małej Darii, tak bardzo wypełniła dziecięcą radością nasz pusty dom. Zgodziłem się więc bez wahania. No bo dlaczego nie? Mamy mieszkanie, pieniędzy też wystarcza, chyba powinni przyznać nam opiekę nad Darią.

Wykonaliśmy bardzo wiele telefonów do opieki społecznej, schroniska dla nieletnich i w kilka innych miejsc. Parę miesięcy zamieszania z papierami i już! Teraz po raz drugi oficjalnie zostaliśmy rodzicami!

Od tego czasu nasze życie całkowicie się zmieniło. Kiedy wracałem do domu, witała mnie ta mała radosna istotka. Nasz dom znów wypełnił się szczęściem. A teraz, kiedy wstaję tak wcześnie do pracy, wiem, dlaczego to robię – dla mojej małej córeczki.

Related Posts

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *