Przez kilka sekund nikt się nie poruszył. Ani mężczyzna, ani chłopiec, ani kobieta leżąca nieruchomo w śnieżnobiałym łóżku sali 317.
– Co powiedziałeś? – zapytał mężczyzna szeptem, jakby obawiał się, że to pytanie może coś kruchego zniszczyć.
– Mogę ją obudzić – powtórzył chłopiec, tym razem pewniej. Wszedł do środka, potem zrobił jeszcze jeden krok.
– Słuchaj, synku – powiedział zmęczonym głosem mężczyzna, wstając z plastikowego krzesła. – Jeśli to jakiś okrutny żart, to trafiłeś pod zły adres…
– To nie żart. Wiem, że brzmi dziwnie. Ale ona nie jest daleko. Tylko się zgubiła.
Mężczyzna jednocześnie miał ochotę śmiać się i płakać. Może już nawet nie odróżniał jednego od drugiego.
– Kto cię tu przysłał?
– Nikt – odpowiedział chłopiec. – A może jednak tak. Ale nie w taki sposób, jak myślisz. Już raz to zrobiłem. Kiedy moja mama nie otwierała już oczu. Mówili, że nie ma nadziei. Ale ona usłyszała mój głos.
Chłopiec podszedł do łóżka. Mężczyzna go nie zatrzymał. Był zbyt zmęczony, zbyt skołowany. Chłopiec usiadł na brzegu łóżka, delikatnie ujął dłoń kobiety.
– Anna, prawda? Tak masz na imię?
Cisza.
– Wiem, że jesteś tam gdzieś w środku. W zimnym miejscu, pełnym strachu. Ale ktoś tu na ciebie czeka. Ktoś, kto codziennie mówi ci, że cię kocha.
Z sąsiedniego pokoju mała dziewczynka obserwowała wszystko przez uchylone drzwi. Nacisnęła przycisk przywołujący pielęgniarkę.
Pielęgniarki wbiegły do sali. Chciały zabrać chłopca.
Ale wtedy dźwięk monitora się zmienił.
Mały palec drgnął. Potem jeszcze raz. Głęboki wdech.
Anna otworzyła oczy.
– Luca? – wyszeptała.
Mężczyzna wybuchnął płaczem.
– Nie… ale jestem tutaj.
Kiedy pielęgniarki odwróciły się do chłopca, by go zapytać, kim jest – zniknął. Jakby go nigdy nie było.
Nikt nigdy więcej go nie widział.
Ale w dokumentacji medycznej, przy godzinie przebudzenia, ktoś drżącym pismem dopisał tylko jedno zdanie:
„Nieznajomy przywrócił ją z ciszy.”
Bo czasem cuda nie przychodzą tam, gdzie na nie czekamy…
Tylko w postaci bosonogiego chłopca, którego oczy widzą zbyt wiele.
