Ojciec mojego dziecka i ja studiowaliśmy na tym samym uniwersytecie. Rozpoczęliśmy związek na pierwszym roku.
Planowaliśmy wziąć ślub, gdy staniemy na nogi i odzyskamy stabilność w życiu. Ale niespodziewanie, na trzecim roku, zaszłam w ciążę. Pamiętam, jak patrzyłam na test z dwoma paskami. Kręciło mi się w głowie z podniecenia.
Z drżącymi palcami wybrałam numer mojego ukochanego i podekscytowana opowiedziałam mu o wszystkim. Przez chwilę Sasha milczał przez telefon, a potem powiedział:
“Nie potrzebujemy tego dziecka, musimy się go pozbyć”. Sama myślałam podobnie, ale kiedy poszłam na badania, okazało się, że jest już za późno. Potem Sasha wyparł się odpowiedzialności i zniknął z mojego życia.
Przeniósł się nawet na inny uniwersytet. Wtedy musiałam powiedzieć rodzicom.Na początku byli bardzo zdezorientowani, ale potem zdecydowali, że muszą mnie wspierać.
Kiedy urodziła się Sonya i zobaczyłem ją po raz pierwszy, nie mogłem oderwać od niej wzroku. A potem, kiedy pozwolono mi ją przytulić, nie mogłem uwierzyć, że mogę ją puścić. Nie mogłem się nacieszyć jej zapachem. Teraz jest sensem mojego życia.
Nie obchodzi mnie, że musiałam odłożyć studia. Nadal jestem najszczęśliwszą mamą we wszechświecie, ponieważ moja córka jest zdrowa. Patrzenie, jak moja cudowna córka dorasta, przynosi mi wielkie szczęście.
