Kiedyś moja córka zasugerowała mi, że jej mąż nie pochwala moich częstych wizyt. Są młodzi, ciężko pracują i chcą się zrelaksować na osobności. Te słowa mnie zabolały, ale nie kłóciłem się.
Zbliżały się urodziny mojego wnuka Siergieja. Myślałem, że zostanę zaproszony, przygotowałem dla niego prezent i wyprasowałem jego urodzinowy garnitur. Ale nikt nie zadzwonił z wyprzedzeniem.
Potem sam wybrałem numer, aby pogratulować dziecku i nie usłyszałem zaproszenia. Ta sama historia powtórzyła się z moją wnuczką. A ja nie rozumiałam, co się dzieje. Schowałam prezenty do szafki, zastanawiając się, czy w ogóle je dawać.
Ostatnio nie wytrzymałam i zapytałam córkę wprost: “Nie rozumiem, obraziłam cię w jakiś sposób?” “Mamo, o czym ty mówisz?” “No, dlaczego nie zaprosisz mnie do dzieci? Dla kogo ja kupiłam te prezenty, dla siebie?”
– Och, to masz na myśli! Nie, po prostu dzieci w dzisiejszych czasach lubią świętować z kolegami z klasy. Są już dorosłe i nie interesuje ich towarzystwo starszych.” – Ale ja jestem własną babcią! Z bólem zdałam sobie sprawę, że moja córka prawdopodobnie miała rację. Och, to pokolenie.
Jak ona je wychowuje, gdzie szacunek, gdzie miłość do bliskich? Nie ma nikogo innego, komu mogłaby się poskarżyć na swoje życie poza przyjaciółką.I zawsze jest pozytywna i mówi mi, żebym się nie martwiła, bo życie jest zbyt krótkie, żeby marnować je na pretensje – Powinnaś znaleźć męża! Wiesz, jakie cuda może zdziałać miłość?
Poczujesz się jak wtedy, gdy miałaś 20 lat!” – przekonywała mnie Vasylivna. A wieczorem siadam na kanapie. Wyciągam stare albumy ze zdjęciami i płaczę. Jak ten czas się zmienił.
Jeszcze kilka lat temu córka przyjeżdżała do mnie z wnukami, zostawiała je na weekend, szłyśmy na spacer, a potem razem lepiłyśmy pierogi. A teraz okazuje się, że już nikt mnie nie potrzebuje! Jak mam wytłumaczyć mojej córce, że trzeba kochać i szanować własną matkę?
