Wszyscy w wiosce wiedzieli, że Katia opiekuje się starą, przykutą do łóżka ciotką. Kiedy jej dzieci, Dima i Olena, wyjechały za granicę, tylko od czasu do czasu wysyłały pocztówki. Ciocia Masza była bardzo życzliwą kobietą i pomimo swojego wieku zawsze była żywa i towarzyska. Opowiadała Katii historie ze swojej młodości i uczyła ją różnych rzemiosł. Kiedy ciotka Masza zmarła, okazało się, że zostawiła Katii większość swojego majątku, w tym stary dom i ziemię. Wkrótce potem Katia otrzymała telefon od Oleny. “Jak mogłaś? Przecież to nasz rodzinny majątek! Jak moja mama mogła zostawić wszystko tobie?” – Olena była wyraźnie zdenerwowana.
“Elena, opiekowałam się ciocią Maszą przez te wszystkie lata. Gdzie byliście z Dimą? Często o was wspominała, ale nawet nie pofatygowaliście się, żeby ją odwiedzić” – odpowiedziała Katia. Kilka dni później Katia otrzymała list od swojego prawnika. Dima i Elena postanowili zakwestionować testament. Ale Katia była pewna swoich praw. Wiedziała, że dała swojej rodzinie wszystko, co mogła, a teraz zasługuje na szacunek i wsparcie. Olena i Dima przyszli na rozprawę z prawnikiem. Byli pewni swojego zwycięstwa. “Wysoki sądzie, to jest nasze dziedzictwo. Nie rozumiemy, dlaczego nasza matka zdecydowała się zostawić wszystko Katii” – zaczęły jej dzieci.
Ale Katia, która nie miała prawnika, odważnie odpowiedziała: “Ciocia Masza była dla mnie jak matka. Opiekowałam się nią, a oni o niej zapomnieli. Myślę, że dokonała właściwego wyboru”. Ostatecznie sąd rozstrzygnął sprawę na korzyść Katii. Dima i Olena opuścili wioskę, a Katia postanowiła sprzedać dom i ziemię i otworzyć warsztat, w którym mogłaby kontynuować to, czego nauczyła ją ciotka. Chociaż od tego czasu minęło wiele lat, Katia nigdy nie zapomniała o miłości i trosce, jaką dzieliła z ciocią Maszą.
