Rodzice Katii mieszkali samotnie na wsi. Nie widziała ich od dawna. Pół roku temu byli jeszcze pogodni, ale tym razem w końcu się poddali: jej ojciec oślepł po raku i nie wychodził z mieszkania. Matka była jego przewodnikiem. Robiła wszystko, czego potrzebował. W rezultacie zaczęła mieć problemy z głową: mogła się zgubić, zapomnieć, dokąd idzie, lub po prostu zapomnieć, gdzie jest. Na szczęście wioska była mała i wszyscy się znali, a kiedy ją widzieli, odprowadzali ją do domu. Wkrótce zaczęła rodzić. Kiedy Katia się o tym dowiedziała, natychmiast ich odwiedziła.
Na szczęście postawiła swojego podopiecznego na nogi i mogła odejść z czystym sumieniem. To była jej kuzynka. Jej ciotka była zamożną kobietą i rozchwytywanym prawnikiem. Z powodu nadmiaru obowiązków nie miała czasu na ciągłe przebywanie z synem, nie ufała obcym, a Katia była w tym czasie pielęgniarką w wiosce. Mieszkała z mężem tylko przez dwa lata, a on zostawił ją, mówiąc, że nie jest już nią zainteresowany: “Jest zbyt poprawna i surowa”. Jej ciotka zasugerowała, by Katia została nianią jej syna. Matka i ojciec pobłogosławili ją dobrymi uczynkami.
Katia bardzo przywiązała się do chłopca, tak jak on do niej. Nigdy nie był dla niej ciężarem. Nikt nie przypuszczał, że ta pomoc będzie trwała aż 25 lat. Ani było bardzo wygodnie w domu ciotki, który był dużym dwupiętrowym domem. Kiedy chłopiec zaczął chodzić do szkoły, kupiono jej samochód, aby mogła mu towarzyszyć. Chłopak wstąpił do Moskiewskiego Instytutu Medycznego, a Ania przeprowadziła się tam razem z nim. Czuła, że życie nagrodziło ją talentem do opieki nad rodziną bez osobistego szczęścia. Po ukończeniu college’u chłopak ożenił się i wszyscy byli pewni, że będzie opiekować się jego dziećmi. Ale kiedy dowiedziała się o śmierci swoich rodziców, natychmiast wróciła do ich domu.
Matka rozpoznawała ją co drugi dzień, a dom był w strasznym stanie. Jej ojciec, jak małe dziecko, cieszył się na jej widok, otrzymując jej uwagę, czułość i troskę. Pewnego dnia Katia wyszła na świeże powietrze i usiadła na ławce. Podszedł do niej mężczyzna i rozpoznał w niej swoją dawną ukochaną. “Katia, jaka stałaś się piękna! Nie mogę cię poznać” – powiedział Witia, były chuligan i nieudany student. 5 lat temu jego żona zmarła na zapalenie płuc.
Siedzieli i rozmawiali o wszystkim, wspominając minione lata. Przez tydzień spotykali się co wieczór na tej samej ławce, dzieląc się swoim dniem. I nagle Witia oświadczył się jej: “Po co zwlekać, i tak nie jesteś młoda. Pomyśl o tym do jutra i daj mi swoją odpowiedź. Tak, zgadzam się. Do jutra możesz zmienić zdanie” – zażartowała Katia. Miesiąc później pobrali się i mieli małe wesele. Szczęście przyszło niespodziewanie. Teraz była naprawdę szczęśliwa, jak nigdy dotąd.
