– Halo, – usłyszałam w słuchawce niepewny kobiecy głos – Czy pani to Anna Nikołajewna? Mama Saszy? – Tak. – Powiedz mu, żeby jak najszybciej przyniósł mi zaświadczenie, wie, że bez niego nie wpuszczą go na porodówkę. – Co? Jakie zaświadczenie? Jakiego szpitala położniczego? Kim jesteś? Wszystko okazało się gorsze niż sobie wyobrażałam… – Witam – usłyszałam w słuchawce niepewny kobiecy głos – Czy pani to Anna Nikołajewna?
Matka Saszy? Tak. -Proszę, powiedz mu, żeby pilnie przyniósł mi zaświadczenie, on wie, że niedługo mam termin, nie wpuszczą mnie na porodówkę bez tego zaświadczenia…- Co? Jakie zaświadczenie? Jakiego szpitala położniczego? Kim jesteś? Później dowiedziałem się, że dziewczyna miała na imię Daria, w zeszłym roku spotykała się z naszym synem, a teraz spodziewa się od niego dziecka. Dasha zapewniła mnie, że nie ma żadnych pretensji do syna, że sama podjęła decyzję o urodzeniu dziecka i że nie oczekuje od niego żadnej pomocy.
-“Czekaj, ale ja pierwszy raz o tobie słyszę… W zeszłym roku, kiedy to było? Sasha był latem poza miastem”. “Autumn,” odpowiedziała dziewczyna, “nie besztaj Sashy, to nie jego wina, po prostu powiedz mi o certyfikacie. Dziękuję. I odłożyła słuchawkę. Kiedy mąż się dowiedział, wstał i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. “Nie, on ma jeszcze dwa lata do matury. On sam jest jeszcze dzieckiem!
A ta dziewczyna ma dopiero osiemnaście lat… Wieczorem mój syn powiedział, że on i Dasha spotykają się dopiero od kilku miesięcy i że powiedziała mu o ciąży przed Nowym Rokiem. W ogóle nie rozmawialiśmy o żadnym ślubie. Przeszliśmy się trochę i uciekliśmy, co to ma wspólnego z dziećmi… Milczałam, nie wiedząc, co powiedzieć. Co mogliśmy zrobić z moim ojcem? Nalegać na ślub? Jaki to ma sens? Czy jego syn nie kocha tej dziewczyny, skoro jego dzieci go utrzymywały? W naszym przypadku pewnie wszystko będzie równie proste:
Młodzi rozwiodą się, zanim zdążymy spłacić ślubne kredyty. -Mamo, proponowałem jej, żeby pozbyła się dziecka, ale ona jest Rh negatywna, a wtedy może w ogóle nie urodzić. A ona naprawdę chce mieć dziecko. Co to ma wspólnego ze mną? – Znasz jej rodziców? Masz kogoś do pomocy przy dziecku? Wszystko okazało się gorsze, niż się spodziewałem. Matka Daszy piła. Piła nałogowo. W okresie oświecenia dostała pracę, ubierała się, dbała o siebie i zaczęła aktywnie szukać partnera życiowego.
A każdy nowy mężczyzna, którego spotkała, oświadczał, że jest ojcem Dashy. Pomyślałem więc, że w ten sposób dziewczyna postanowiła stworzyć dla siebie nową, dobrą rodzinę: męża, dziecko, matkę i teścia. Obliczyła wszystko: jej syn, jako przyzwoity człowiek, pójdzie z nią do urzędu stanu cywilnego, przywiezie pannę młodą do swojego domu, a my oczywiście pokryjemy wydatki, od sukienki po świąteczny stół. “Mamo, ona w ogóle nie mieszka z matką, ma małe mieszkanie, które odziedziczyła po babci.
“Oczywiście, że nie – zgodziłam się zmęczona – nie zapomnij jutro o zaświadczeniu. Przynieś je do szpitala położniczego. Minęły dwa miesiące. Dasha już nie dzwoniła, a my uparcie udawaliśmy, że nic się nie stało. Pewnego dnia mój syn zapytał: “Mamo, w ogóle nie włączamy drugiego telewizora…” “Po co ci on?” “Chcę go zabrać do Daszy. Miała stary, ale się zepsuł, wczoraj poszedłem i pomogłem jej go wyrzucić… – Dasza? … Urodziła? – Tak, chłopca, dała mu na imię Dima…
– Czy on jest do ciebie podobny? …- Nie jest do nikogo podobny – mały, gruby, łysy, cały czas je i śpi… Mój syn zabrał telewizor, a ja ciągle myślałam o tym dziecku. Tego samego wieczoru postanowiliśmy z mężem pójść do Dashy. -“Najwyższy czas”, poparł mnie mąż, “niech sami to załatwią, a chłopiec jest dla nas jak wnuk”. Nie ryzykując niespodzianki, zadzwoniłam do Daszy; była zaskoczona, ale powiedziała, że chętnie nas u siebie zobaczy.
– “Chcesz coś kupić?” “Pieluchy!” – powiedziała – “zawsze jest ich za mało i są drogie”. Przed wizytą poszliśmy do sklepów, kupiliśmy Daszy prezenty i drobiazgi dla dziecka; młoda matka musiała dobrze zjeść; kupiliśmy pieluchy w aptece. Wahałem się przed mieszkaniem. -“Wszystko jest w porządku”, uspokoił mnie mąż, “obejrzymy chłopca, zwrócimy zakupy i to wszystko.
Być może będzie to nasze pierwsze i ostatnie spotkanie. Dasha była niską, pulchną dziewczyną o miłej i otwartej twarzy. W kuchni czajnik już się gotował, a na stole stał talerz świeżo upieczonych naleśników. -“Dima właśnie zasnął”, powiedziała nam cicho, “chodźcie, pokażę wam, bardzo śmiesznie marszczy twarz podczas snu”. Kiedy zobaczyliśmy bujne dziecko o różowych policzkach, wszystkie wątpliwości zniknęły – to był nasz wnuk, jak dwa groszki w strąku, wyglądał jak mały Sasza w tym wieku. Ten sam zadarty nosek, rudawy puch na głowie,
jego wysokie czoło, a podczas snu poruszał brwiami w ten sam zabawny sposób. Przy herbacie Dasha opowiedziała nam o sobie: po szkole skończyła studia, a nawet udało jej się pracować jako fryzjerka. “Wiesz, nie obrażam się na Saszę, jak tylko dowiedziałam się o dziecku, wiedziałam, że je zatrzymam. Co z tego, że jestem młoda, dziecko będzie miało dobrą mamę. Zaczęłam go kochać od samego początku, kiedy był jeszcze w brzuchu… “Z czego żyjesz?” zapytałam. Nie myśl, że czegoś od ciebie potrzebuję. Kiedy mój syn dorośnie, pójdę do pracy, już zapisałam go do żłobka: przyjmują dzieci od 10 miesiąca życia.”- Mam nawet oszczędności – powiedziała z dumą Dasha – Oszczędzałam, kiedy pracowałam.”- Ile? I natychmiast dodała: “Kupiłam za nie wózek. I łóżeczko. Spójrz, wszystko jest nowe!” W tym momencie Dima krzyknął, a dziewczyna rzuciła się do dziecka, aby go uspokoić i nakarmić. Rozejrzałem się dookoła.
W pokoju stała skrzypiąca kanapa przykryta starym kocem. Na ścianach stały półki z książkami. W rogu stał staroświecki kredens. Prawdopodobnie to wyposażenie wciąż było u mojej babci. Dasha wróciła z dzieckiem. “Pomożemy ci rozpakować bagaże. “Nie znaleźliśmy lodówki w kuchni… Nie mam lodówki,” dziewczyna była zakłopotana, “ale w porządku, jeśli coś szybko się zepsuje, wystawiam to za okno. Widzisz, tam jest taka specjalna szuflada…
Ucałowaliśmy wnuka na pożegnanie, a gdy tylko wyszliśmy za próg, mężczyzna zapytał: “Do sklepu? Masz przy sobie kartę? Przytaknęłam. Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy kupić nową lodówkę. Bardzo polubiłam Dashę: była zdeterminowana i zdecydowana. Ani bieda, ani matka jej nie złamały. Nie wiem, jak potoczy się jej życie, ale naprawdę chcę jej pomóc. I zostać najlepszą babcią dla Dimy.